Wszystkich Świętych

Wszystkich Świętych to tradycyjnie dzień odwiedzania grobów, zadumy i spotkań rodzinnych. W naszym domu zawsze była to okazja do wspólnego obiadu, koniecznie z gorącą zupą po powrocie z cmentarza. I w tym roku nie było inaczej. Tylko zupa już inna. Ja kiedyś gotowałam żurek z białą kiełbasą i jajkiem na twardo, albo barszcz ukraiński z fasolą. Ciekawe, że na Ukrainie nikt takiej zupy nie zna ... :)) No, ale czasy się zmieniają i w tym roku zupę ugotowała moja córka. Wybrała chiński rosół z kawałkami mięska z kurczaka i grzybkami Mun. Pycha była i na rozgrzewkę po mokrym spacerze akurat. A zmokliśmy nieźle. Akurat jak wyjechaliśmy spod domu, zaczęło padać. Jechaliśmy godzinę, w normalnych warunkach dojazd na cmentarz zajmuje nam kwadrans. No, ale nie tylko my mamy bliskich na  tym cmentarzu. Pociechą i nagrodą za siedzenie w korku i moknięcie były nasze tradycyjne, poznańskie rury, które można kupić pod bramą cmentarza. Oto one w towarzystwie rurek z kremem:

Smakują wybornie, trochę jak piernik, ale miękki i słodki ...

Po powrocie do domu szybko zdjęłam przemoczone spodnie, buty i skarpety, a w kuchni córcia już odgrzewała swoje dzieło. Rosołek smakował fantastycznie ...

Kiedy odpoczywałam sobie po spacerze, który niestety mnie zmęczył ... kondycja nie ta ... kuchnię przejął synek. Na drugie danie zaplanował polędwiczki w sosie z sera pleśniowego. Uwielbiam jak on gotuje i tym razem również się nie zawiodłam. Polędwiczki usmażone idealnie, sos doprawiony tak, że najlepsi kucharze by się nie powstydzili ... mniammmm. Do tego bagietka podpieczona w piekarniku, bo nikomu nie chciało się obierać ziemniaków, a pewnie i jeść by się nie chciało. Pieczywko pasowało super i można było bułeczką wytrzeć sos z talerza :))

Objadłam się nieprzyzwoicie, popiłam kawki, poskubałam rurę i położyłam się na drzemkę...  To był pyszny obiadek i najważniejsze, że dzień spędziłam z moimi dziećmi. Znowu ja, kwoka-mamcia miałam przy stole moje kochane pisklęta ... no może już nie takie żółciutkie i nieopierzone, ale przecież zawsze moje dzieci...

A przeżycia nad grobami rodziny?  Co roku mam inne odczucia. Tym razem myślałam o tym, że kiedy przyjdzie na mnie pora, ucieszę się na spotkanie z moim tatą i prababcią, która była dla mnie babcią. Która opowiadała cudowne historie rodzinne, pokazała pierwsze ściegi haftu, nauczyła słupków i półsłupków ... Szłam w deszczu, czułam jak z każdym krokiem buty nasiąkają mi wodą, brakowało mi oddechu, kapało z nosa, ale cieszyłam się, że miałam siłę pojechać na cmentarz, jeszcze w tym roku miałam, bo nie wiem jak będzie za rok ... I patrzyłam na pomniki zadbane, obstawione zniczami i kwiatami i te zaniedbane, zapomniane i myślałam o tych ludziach, o tym co robili, jak żyli ... Wieczny odpoczynek racz im dać Panie ...